เมื่อได้เห็นข่าวของสาวชาวญี่ปุ่นที่ออกตามหาน้องแมว ผมก็เข้าใจความรู้สึกนั้นได้ทันทีอาการกระวนกระวาย และทำหน้าที่ในการตามหาแมว เป็นเรื่องปกติที่เจ้าของควรทำ

ตอนที่แมวผมหายไปจากบ้านผมก็ไม่ได้ต่างจากเขามากเท่าไหร่เพียงแค่ไม่มีทุนทรัพย์ในการออกตามหา ก็ทำได้เพียงแค่ตามหาด้วยตัวเอง ทุกวันหลังเลิกงานผมก็จะขับรถตามหา เดินตามหาบริเวณรอบบ้าน ขับรถตะเวนรอบหมู่บ้าน นั่นคือภารกิจในหลังเลิกงานของทุกวัน ผมก็ตามหาอยู่เกือบ 4 สัปดาห์เห็นจะได้

แต่การตามหานั้นก็ไม่ประสบผลสำเร็จ และคนที่เป็นเพื่อนบ้านก็ไม่มีใครที่พบเจอแมวของผม ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าแปลกเพราะหากแมวผมหนีไปตามตัวเมีย หรือว่าเป็นฤดูติดสัตว์ ก็น่าจะมองเห็นบ้าง มีใครเจอบ้าง แต่นี่กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อพูดถึงเงินรางวัลรายการตามหาที่หญิงสาวญี่ปุ่นคนนั้นตั้งไว้ที่ ตัวละ 30,000 บาท มันเป็นรางวัลที่เยอะแต่ถ้าลองคุณได้เลี้ยงแมว ได้คุ้นชินกับแมว คุณจะรู้ว่าคุณรักเขาเหมือนกับคนในครอบครัว และการสูญเสียคนในครอบครัวนั้นมันเป็นเรื่องที่ยากจะทำใจ ดังนั้นการขึ้นป้ายเพื่อตามหา กับเงินรางวัลที่ตั้งไว้ผมมองว่าเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล เพราะถ้าเป็นแมวของคุณคุณก็คงจะทุ่ม ทั้งแรงกายและแรงเงินเพื่อที่จะออกตามหาไม่ต่างกัน

เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องที่เป็นกระแสกว่าจะได้เงินรางวัลที่ค่อนข้างสูง ไปหาเอาเรื่องนี้ไปพูดกับกลุ่มของทาสแมว ทุกคนก็คงจะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า นั่น คือเรื่องปกติ